Lees hier informatieve interviews met re-integratiecoaches en loopbaan professionals en interessante artikelen over re-integratie.
De Wajonguitkering is in 2015 grotendeels overgegaan in de Participatiewet. Sinds dat jaar komen alleen mensen die door een beperking (ontstaan vóor hun 18e jaar) duurzaam geen mogelijkheden tot arbeidsparticipatie hebben nog in aanmerking voor een Wajonguitkering. Er is echter nog een groep Wajongers die onder eerdere regelingen (uit 2010 of zelfs nog eerder) valt, waardoor er verschillende regelingen door elkaar lopen. De ongelijkheid en onduidelijkheid in regelgeving wil staatssecretaris Van Ark nu verminderen.
Van Ark wil onder meer de studieregeling uit de Wajong2010 afschaffen. Volgens deze regeling krijgt een Wajonger wanneer hij of zij studeert slechts een kwart van hun uitkering. Deze inkomensterugval maakte het voor veel Wajongers onaantrekkelijk of zelfs onmogelijk om aan een studie te beginnen. De afgelopen jaren zaten er daardoor veel Wajongers thuis; uit angst om gekort te worden op hun inkomsten, of simpelweg omdat ze er geen heil in zagen om aan het werk te gaan. Het huidige kabinet ziet dit uiteraard graag anders, omdat er een focus ligt op arbeidsparticipatie. Het plan is nu om de uitkering volledig te blijven uitbetalen wanneer een Wajonger studeert. Van Ark wil er daarnaast voor gaan zorgen dat Wajongers er financieel niet meer op achteruitgaan wanneer ze gaan werken. Dit was bij een aantal van de oude regelingen namelijk wel het geval. Verder moet de nieuwe regelgeving betere ondersteuning bieden wanneer Wajongers op zoek gaan naar werk, maar ook wanneer zij hun werk verliezen.
Het blijft niet bij een aanpassing van de huidige wetgeving. Het kabinet wil namelijk ook extra investeren in ondersteuning van mensen met een Wajonguitkering. In veel gevallen gaat het om blijvende ondersteuning, omdat Wajongers vaak ook wanneer zij aan het werk zijn extra hulp nodig hebben. Daarom is het plan om de arbeidsdeskundigen en andere adviseurs bij het UWV die Wajongers begeleiden beter op te leiden op dit gebied. Op deze manier hoopt het kabinet meer mensen met een arbeidsbeperking te kunnen activeren en te laten (re-)integreren. Tegelijkertijd zal de nieuwe wetgeving veel onduidelijkheden wat betreft huidige regelingen weg nemen.
De cijfers liegen er niet om: het gemiddelde verzuim van werknemers in het mkb stijgt al een hele tijd. In 2016 lag het percentage op 3,4%, in 2017 steeg het naar 3,5%. In de eerste periode van 2018 liep het percentage op naar 3,8%. ArboNed, dat de cijfers analyseerde, noemt de cijfers zorgelijk.
Er lijken verschillende oorzaken te zijn voor de toename van het ziekteverzuim. Eind 2017 en begin 2018 was er sprake van een extreem lange griepgolf. Deze golf duurde maar liefst zes weken langer dan de golf die in 2016 plaatsvond. Deze verlenging kan de cijfers flink hebben beinvloed. Een andere factor van belang is de lengte van het verzuim. Werknemers zijn gemiddeld minder vaak ziek, en dat is natuurlijk goed nieuws. Wanneer ze ziek zijn zijn ze echter gemiddeld wel lánger ziek. Hierdoor komt het ziekteverzuimcijfer uiteindelijk hoger uit.
Wat verder opvalt is dat een groot deel van het langdurend verzuim toe te schrijven valt aan psychisch verzuim. Hier vallen onder meer stress gerelateerde klachten onder. Ook voor dit verzuim geldt dat de lengte van het verzuim toeneemt. In 2016 viel een werknemer gemiddeld 202 dagen uit, in 2017 was dit 205. De groep parttime werkende vrouwen wordt hierbij het hardst getroffen. Het aandeel van deze groep is 44% van het totaal. Bij mannen spelen stress gerelateerde klachten een minder grote rol. Uitval bij die laatste groep wordt vaker veroorzaakt door fysieke klachten zoals rugpijn.
Wanneer u bedenkt dat een zieke werknemer een werkgever zo’n 250 euro per dag kost, begrijpt u het belang van een snelle en effectieve re-integratie. Volgens de Wet Verbetering Poortwachter moet deze re-integratie dan ook zo snel mogelijk opgestart worden. Als werkgever kunt u een re-integratiebureau inschakelen voor professionele ondersteuning.
Vind direct een re-integratiebureau bij u in de regio.
Dat Gwen Fleuren van ViaWMO een passie heeft voor haar werk, is direct te merken wanneer je met haar in gesprek gaat. Ze doet er alles aan om het beste in haar cliënten naar boven te halen. Daarbij komt een achtergrond in het maatschappelijk werk af en toe goed van pas. Tijd voor 5 vragen om daar meer over te weten te komen.
‘Iedereen denkt binnen eigen kaders en dat is begrijpelijk: we hebben in een bepaalde richting of een paar richtingen gewerkt, we hebben een opleiding gevolgd om te gaan werken of onze hobby uit te voeren of vrijwilligerswerk te verrichten. Echter als je ‘moet’ re-integreren of in een outplacementtraject zit word je toch gedwongen om verder te kijken en denken dan je bent gewend. Dat kan best wel eng zijn en geeft nogal wat onzekerheden. Mensen houden vanuit de basis niet van verandering, al kan de een daar wat beter mee omgaan dan de ander, dus zeker gedwongen verandering is best lastig. Daarnaast kunnen er bij klanten zaken meespelen als gevoelens van oneerlijkheid, onmacht, schaamte en rouwverwerking naast de mogelijk fysieke en mentale klachten. In onze begeleiding proberen wij door het inzetten van bepaalde methodieken-theorieën klanten inzichten te geven. Dat doen we in combinatie met psycho-educatie waardoor ze ruimte kunnen creëren in hun denken en doen en zich daardoor open kunnen stellen voor nieuwe ervaringen. Ook het inzetten van onderzoeken (zoals assessments en loopbaanoriëntatie), of het lopen van stages in mogelijke functies horen daarbij.’
‘Afhankelijk van de vraag van de klant of opdracht is daarin een scheidslijn of wordt het in een traject gecombineerd. Een voorbeeld waarbij we psychosociale ondersteuning hebben ingezet was het traject van Roos (niet haar echte naam). Zij had een Wajong-uitkering en geen perspectief op een baan. Daarnaast was ze extreem onzeker. Door middel van een intensief ‘Werkfit maken’-traject hebben we haar inzicht kunnen geven in eigen talenten, competenties en vaardigheden. Daarnaast hebben we alle zaken in haar leefgebieden in kaart gebracht, waarna we belangrijke belemmeringen uit de weg hebben kunnen ruimen. Roos werd bevestigd in haar kwaliteiten en talenten waardoor er gewerkt kon worden aan meer zelfvertrouwen. Arbeid en succeservaringen hebben een grote invloed op het opbouwen van zelfvertrouwen. Roos heeft inmiddels haar droom kunnen waarmaken en is werkzaam binnen de marketing-branche. Ze heeft nu iets bereikt waarvan ze een jaar geleden nooit van had durven dromen. Door middel van jobcoaching werken we op dit moment aan behoud, verder herstel en het vergroten van zelfvertrouwen.’
‘Ik heb heel veel goede ervaringen met positieve trajecten van het UWV, maar soms zijn er situaties waarin je als re-integratiebureau gewoonweg een stapje verder moet gaan om een klant verder te helpen. Dat is tenminste dat is het uitgangspunt van viaWMO. Een traject dat mij erg is bijgebleven is het re-integratietraject van Rob (niet zijn echte naam). Rob kwam vanuit Australië naar Nederland. In zijn vaderland had hij na een zware jeugd met misbruik en weglopen zijn draai gevonden als begeleider in een zwaar bewaakte gevangenis. Helaas raakte hij verslaafd aan alcohol en na een intensief traject werd PTSS bij hem geconstateerd. Na zijn emigratie naar Nederland kostte het hem moeite te accepteren dat hij (mede doorgezondheidsproblemen) niet meer aan de slag kon als begeleider - bewaker. Hij was gemotiveerd, maar viel door psychische en lichamelijke klachten steeds opnieuw uit. Uiteindelijk belande hij na een juridische strijd met het UWV in de WIA. Meer hulp bleek noodzakelijk en dus schakelde ik onder meer huisarts en maatschappelijk werk in. Uiteindelijk ben ik begonnen met het verzamelen van bewijs dat er geen arbeidsmogelijkheden meer waren. Op basis hiervan heeft Rob ten slotte een IVA toegekend gekregen. Met mijn jaren ervaring als counselor, mijn werkzaamheden binnen het maatschappelijk werk en de krediet bank wist ik deze wegen te bewandelen. Hoort dit bij re-integratie? Deels misschien wel en deels ook niet. Maar wat doe je als je merkt dat onrecht zegeviert (in ieder geval in mijn ogen)? Loslaten en niet meer omkijken? Soms wel maar in dit geval kreeg ik dat niet over mijn hart. Dat is ook de reden dat dit traject mij altijd zal bijblijven.’
‘Op persoonlijk vlak is een belangrijk succes mijn start als eenmanszaak vanuit een WW-uitkering. Binnen 6 maanden na de start was ik financieel onafhankelijk. En dat terwijl het UWV eerst weinig heil zag in mijn plannen! Nog een belangrijke mijlpaal was in 2010, toen ik mijn eerste personeel kon aannemen. In 2015 ontmoette ik mijn levenspartner en dat was zowel op zakelijk als op persoonlijk vlak een belangrijk moment. Inmiddels hebben wij samen een prachtige dochter. Op zakelijk gebied hebben we ook zware momenten gehad. Zo was 2013 een moeilijk jaar, door o.a. wetswijzigingen die kort daarvoor waren ingevoerd. Gelukkig hebben we dit als bedrijf ‘overleefd’ en konden we in 2015 zelfs naar een mooi nieuw pand verhuizen. De belangrijkste huidige successen zijn voor mij onze goede resultaten bij tevredenheidsonderzoeken van opdrachtgevers en cliënten. Ook kunnen we zeer veel trajecten succesvol afronden. Ik denk dat de klanttevredenheid zo hoog is door ons onderscheidend vermogen: we bieden niet alleen outplacement en re-integratie, maar ook psychosociale begeleiding. Daarom bieden we maatwerk, waarbij we als dat nodig is ‘out of the box’ kunnen denken. Daarbij gaan we altijd uit van een gelijkwaardige samenwerking tussen coach/begeleider en cliënt.’
‘Oude liefde roest niet! Van origine ben ik sportdocent en ik heb 17 jaar les gegeven. In 2012 ben ik gestopt met lesgeven, want het was niet meer te combineren met het werk als re-integratiedeskundige. Echter zit het sporten in het bloed en is er de laatste jaren een steeds grotere behoefte aan Personal Trainers in sportscholen. Mensen willen meer persoonlijke aandacht en een persoonlijk plan met specifieke doelstellingen als het gaat om sport en gezondheid. Hierop ben ik in samenwerking met een opleider een traject gaan inrichten. Het traject in een notendop: de cliënt wordt in 8 maanden opgeleid tot Personal Trainer. De cliënt gaat naar school en moet ook thuis studeren en stage lopen. De opleiding bestaat uit 3 modules waarvan de 1ste en 2de wordt afgesloten met een theorie-examen, praktijkexamen en portfolio. De klant zoekt zelf de stage, aan de hand van het wel of niet succesvol vinden van een stage maken wij een inschatting hoe het opvolgend zal verlopen als iemand daadwerkelijk zal gaan solliciteren. Afhankelijk van de woonplaats van een klant gaan we kijken of we iemand binnen ons bestaande netwerk van sportscholen kunnen aanbieden of dat we een nieuwe sportschool kunnen benaderen. Uiteraard wordt er ook gewoon gesolliciteerd op openstaande vacatures van fitnessinstructeur of personal trainer. Wij begeleiden de klant tijdens de scholing, bezoeken de stageplaats en gaan op zoek naar banen. De klant wordt begeleid in zelfstandig solliciteren en/of het opstarten van zijn eigen onderneming als personal trainer. Het is dus een omvangrijk, nuttig traject met een goede kans op een baan!’
Van de groep werklozen heeft een relatief groot deel te maken met psychische problemen. Deze psychische problemen maken het vaak lastiger om aan het werk te komen. Dit komt niet alleen vanwege het feit dat de problemen de werkloze zelf in de weg kunnen zitten. Werkgevers zijn er ook vaak huiverig voor om een psychisch kwetsbaar persoon aan te nemen. Om hier wat aan te doen, slaan een aantal organisaties nu de handen in elkaar.
Het UWV, GGZ Nederland, maar ook bijvoorbeeld de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) doen mee aan dit initatief. Daarnaast worden organisaties zoals Divosa en Cedris hiervoor aangetrokken. Gezamenlijk is inmiddels een aantal speerpunten opgesteld om het doel te realiseren om meer psychisch kwetsbare personen richting werk te helpen. De cijfers liegen er niet om: onder mensen met een ernstige psychische aandoening komt maar liefst 3 tot 4 keer vaker werkloosheid voor. Een belangrijk speerpunt van de plannen van UWV en GGZ is het strijden tegen vooroordelen over mensen met een psychische aandoening. Op die manier willen de organisaties de huiver bij werkgevers wegnemen, waardoor zij sneller een psychisch kwetsbaar persoon in dienst durven te nemen.
UWV en GGZ Nederland hebben overigens al sinds 2012 een samenwerking lopen op het gebied van (re-)integratie van mensen met psychische problemen. Door er nu andere organisaties bij te betrekken, wordt dit draagvlak verder verbreed. Daarnaast hebben zowel UWV als de regering onlangs aangegeven meer geld in de oplossing van deze problematiek te willen steken. Er zal onder meer 1,5 miljoen euro geïnvesteerd worden in pilots bij werkgevers. Daarbij zijn overigens (nog) geen doelstellingen voor extra werkplekken vastgesteld.
Ieder jaar worden er miljoenen euro’s gebruikt voor de re-integratie van zieken, werklozen en mensen met een arbeidsbeperking. De kritiek op het UWV neemt echter doe, doordat de resultaten van al dat geld zo lastig meetbaar zijn. Hierdoor blijft het onduidelijk of het UWV al die miljoenen effectief gebruikt. De Algemene Rekenkamer heeft dit probleem al vaker aangekaart, maar moest onlangs opnieuw concluderen dat er weinig meetbare resultaten zijn. Door middel van experimenten hoopt het UWV meer duidelijkheid te kunnen scheppen. Het is echter de vraag of deze experimenten niet ten koste gaan van de werkzoekenden.
Het UWV experimenteert momenteel veelvuldig op het gebied van begeleiding. Daarvoor worden er twee groepen werkzoekenden gevorm; een groep krijgt intensieve begeleiding, de andere groep krijgt alleen digitale begeleiding. Daarna wordt bekeken hoeveel mensen er weer werk krijgen en hoe lang dit traject richting werk duurt. De vraag is dan natuurlijk of de mensen uit de groep die intensieve begeleiding heeft gehad (en dus relatief veel geld kost) sneller en vaker werk krijgen. Dit lijkt op het eerste gezicht een goede manier om duidelijkheid over de effectiviteit te verschaffen. Er is echter veel kritiek op de manier waarop het UWV experimenteert en zijn er ook al Kamervragen gesteld over de werkwijze. De belofte van het UWV om maatwerk te gaan bieden rijmt namelijk niet met de opzet van de experimenten. De groep werkzoekenden die weinig begeleiding krijgt loopt dat maatwerk namelijk mis.
Naar aanleiding van de Kamervragen heeft minister Koolmees aangegeven dat werkzoekenden met weinig begeleiding zelf om meer begeleiding mogen vragen. Het UWV zal deze dan ook gaan bieden. Toch blijft er waarschijnlijk een grote groep werkzoekenden die die extra begeleiding misloopt, doordat deze groep er niet pro-actief om vraagt. Overigens is het de vraag of ze daardoor veel kansen mislopen. Ook in 2012 en 2013 heeft UWV dit experiment namelijk al uitgevoerd. Toen bleek dat er maar een klein verschil in resultaten zat tussen intensieve begeleiding en weinig begeleiding bij re-integratie. De kans op succes was slechts een paar procentpunten hoger bij intensieve begeleiding.
Regering Rutte-III beloofde in het regeerakkoord verschillende maatregelen om de drempel voor werkgevers om werknemers aan te nemen te verlagen. Verkorting van de WGA-risicoperiode was een van die genoemde maatregelen. Inmiddels ligt het wetvoorstel dat dit mogelijk moet maken klaar.
In het wetsvoorstel staat dat werkgevers voor een periode van vijf jaar verantwoordelijk blijven voor de financiering van lasten en re-integratie van een zieke werknemer. Dit is een stuk korter dan de periode van maximaal tien jaar die daarvoor nu wordt aangehouden. De maatregel is bedoeld voor zowel eigenrisicodragers voor de WGA als voor werkgevers die publiek verzekerd zijn. Voor de eerste groep geldt dat de periode waarin de werkgevers eigenrisicodragen korter wordt. Na vijf jaar gaat de verantwoordelijkheid van de re-integratie van de (ex)-werknemer over naar het UWV. Voor de werkgevers die publiek verzekerd zijn geldt de verkorting voor de premiedifferentiatie. Voor deze groep verandert er wat betreft re-integratieverantwoordelijkheid niets, omdat deze al van begin af aan bij het UWV ligt.
Normaal gesproken geldt voor zowel eigenrisicodragerschap als voor de private en de publieke verzekering een driejaarstermijn. Dit betekent dat een werkgever voor drie jaar vast zit aan de gekozen vorm. Omdat het nieuwe wetsvoorstel invloed zal hebben op de publieke en private premies, vindt de regering het wenselijk om een tussentijdse overstap mogelijk te maken. Deze wens wordt ondersteund door het Verbond van Verzekeraars. Zij vraagt haar leden om medewerking te verlenen aan werkgevers die vanwege de wetswijziging hun lopende verzekeringscontract willen opheffen. Overigens zal deze uitzondering alleen gelden voor werkgevers die voor 1 januari 2020 van eigenrisicodragerschap naar de publieke verzekering zijn overgestapt. Dit is namelijk de beoogde datum waarop het wetsvoorstel in werking zal treden.
Wanneer dit wetsvoorstel wordt aangenomen, zal dit een flinke afname van financiële risico’s beteken voor werkgevers. Zij worden door de maatregel namelijk in plaats van 10 nog maar 5 jaar individueel belast voor de WGA van (ex-)werknemers. De regering hoopt dat deze maatregel ertoe bijdraagt dat werknemers eerder personeel durven aan te nemen. Dit zou dus op termijn een positief effect op de arbeidsmarkt moeten opleveren. Het verkorten van de WGA-risicoperiode is niet de enige maatregel die de overheid hiervoor wil nemen. Zo zijn er ook plannen voor een wetsvoorstel om meer duidelijkheid te geven over de loonsanctie, die kan worden gegeven wanneer bijvoorbeeld onvoldoende inspanningen worden verricht bij re-integratie tweede spoor.
Het blijkt al uit de slogan van MCZ: deze organisatie treedt op als ‘schakel naar werk’. De arbeidsdeskundigen en re-integratiecoaches van het bedrijf richten zich op alle aspecten rondom uitval op het werk. Niet alleen re-integratie en outplacement, maar ook preventie speelt bij hen een belangrijke rol. Hierbij varen ze een eigen koers, wat ons nieuwsgierig maakt naar hun werkwijze. Daarom leggen we vijf vragen voor aan Koen van Geesbergen, een van de arbeidsdeskundigen van MCZ.
‘Wij pakken belemmeringen wat betreft werk aan en gaan hierin soms ver, omdat we vinden dat bepaalde belemmeringen een herplaatsing niet in de weg mogen staan. Zo hebben wij bijvoorbeeld eens een auto gekocht voor een klant om naar z'n werk te kunnen rijden, waardoor hij aan de slag kon als beveiliger. Onze klant heeft deze auto binnen 1 jaar keurig terugbetaald.’
‘De meeste klanten spreken wij op het huisadres. De thuissetting is meestal prettiger voor klanten, ze praten gemakkelijker, de sfeer is informeler en het werkt goed voor de vertrouwensband. Je leert klanten kennen in hun "natuurlijke habitat".’
‘Ja, dit is een bewust keuze. Volgens mij zegt het Blik op Werk-keurmerk niks over de kwaliteit van dienstverlening. We zijn jarenlang wel gecertificeerd geweest als voorwaarde om voor UWV te mogen werken. Jaarlijks werden we ge-audit. Maar naar mijn mening ging het bij zo'n audit enkel om data en doorlooptijden en werd er nauwelijks gekeken naar resultaten.’
‘In het regeerakkoord staat onder andere het voornemen dat kleinere werkgevers enkel het 1e jaar gehouden zijn aan de loondoorbetalingsverplichting bij ziekte. Daarna vallen werknemers onder de verantwoordelijkheid van UWV. Of dit echt bijdraagt tot lastenverlichting is de vraag, want uiteindelijk is het altijd de werkgever die betaalt. Of dit nu is als eigenrisicodrager of als premiebetaler via het UWV. De enige manier om schadelast door arbeidsongeschiktheid te beperken is door actieve begeleiding van (gedeeltelijk) arbeidsongeschikte werknemers. UWV Werkbedrijf doet goed werk, maar er is daar geen capaciteit om al deze mensen te begeleiden. Daarom is een publiek-private samenwerking noodzakelijk. Private re-integratiebureau's zoals MCZ zijn nodig om werknemers en werkgevers samen te brengen. Dit samenbrengen is al 10 jaar ons werk en kunnen we goed. Ik maak mij dan ook geen zorgen dat eventuele kabinetsplannen hier een negatieve impact op hebben.’
‘Klopt, primair zijn we bezig met onderzoek naar arbeidsmogelijkheden en het bemiddelen van werknemers naar passende arbeid. Echter, we houden ons ook bezig met preventie van uitval, door het voortijdig signaleren van knelpunten in belasting versus belastbaarheid. Dit doen we bijvoorbeeld door werknemers die dreigen vast te lopen in hun werk te coachen in het aanpakken van knelpunten, of de talenten van mensen beter aan te laten sluiten bij hun werkzaamheden. We werken daarbij bijvoorbeeld met de TMA Methode.’
In het regeerakkoord zijn plannen opgenomen om de loondoorbetalingsplicht te verkorten. Momenteel hebben werkgevers bij ziekte van hun werknemer de plicht om twee jaar door te betalen. Zeker voor kleine werkgevers is dit een zware last. Daarom wil het nieuwe kabinet deze verplichting voor werkgevers met minder dan 25 werknemers terugbrengen tot één jaar. De meningen zijn verdeeld over de manier waarop dit opgevangen moet gaan worden.
In het regeerakkoord is aangegeven dat het de bedoeling is dat de collectieve kosten voor dat tweede ziektejaar gedekt gaan worden via een verzekeringspremie. Door alle werkgevers hieraan te laten bijdragen, kunnen de kosten van individuele werkgevers worden verlicht. Niet iedereen is echter even enthousiast over de uitwerking van dit plan. Hoewel de eerste reacties vanuit werkgevers positief waren, is dat enthousiasme inmiddels wat getemperd. Veel werkgevers zijn namelijk bang dat er bij de nieuwe regeling zoveel bureaucratie komt kijken, dat het ze hierdoor alleen maar meer geld gaat kosten.
De Bond van Verzekeraars kwamen onlangs met een alternatief voor de uitvoering van het plan. Samen met VNO-NCW (de werkgeversorganisatie) is een plan uitgewerkt waarbij de uitvoering van de re-integratie al na drie maanden wordt overgenomen door de verzekeraar. Op deze manier zou de kleine werkgever de re-integratie van een zieke werknemer eerder uit handen kunnen geven, waardoor hij tijd en energie kan besparen. Om dit mogelijk te kunnen maken, zou een wijziging in de wet nodig zijn.
In eerste instantie zag MKB Nederland weinig in dit alternatieve plan. Inmiddels zijn de reacties gematigd positief. Door deze gewijzigde regelgeving zouden verzuimverzekeraars, arbodiensten en bijvoorbeeld ook re-integratiebedrijven veel kunnen toevoegen tijdens het re-integratieproces. Dit bespaart aan de ene kant de werkgever enorm veel tijd en geld, aan de andere kant wordt de begeleiding van de re-integratie meer overgenomen door professionals. Dit zou dan dus ook de kwaliteit van het proces kunnen verhogen. Overigens is nog niet iedereen overtuigd van het alternatief. Vakbond FNV gaf onlangs aan dat ze het plan geen goede oplossing vinden van het probleem van de werkgevers. Zij zien meer in een collectieve oplossing, zoals de collectieve premie die werd genoemd in het oorspronkelijke plan. De uitwerking van de regelgeving zal de komende tijd dus wel een gespreksonderwerp blijven tussen de regering en de sociale partners.